Отети завичај

Za stihove M.Trifovića može se slobodno reći da su lament prognanog i poniženog čovjeka sa mnogo gorčine i žuči,želi da odgovori na otrov mržnje kojim su ga obasuli šiptarski ultrana nacionalisti. To je opomena onima koji ,, obraza nemaju, a Boga se ne boje,, koji su u svojoj ultranacionalističkoj zaslepljenosti zatirali groblja, rušili crkve i manastire, zatirali istorijsko i svako drugo pamćenje i postojanstvo. Pjesnik boluje zbog toga što je bio tragični učesnik ove odvratne globalne komedije koja je pod patronatom svjetskih moćnika isterala na stotine hiljada Srba sa njihove svete zemlje.Miladin trifović svoj zavičaj nosi u duši, u snovima,u moranju, u samoizbavljenju. U toj krvavoj borbi do samoukidanja da nije stihova, znaka otpora postojećoj realnosti, ne bi bilo čovjeka. Recenzent -Prof-Todor Živaljević-Velički