Славујима појем

O Miladinu Trifoviću-Metohijskom rečeno je dosta, kroz njegove stihove i reči onih koji su u njima uživali. Ako je pjesma izliv naše duše,onda je sva duša Miladina Trifovića Metohijskog u njegovim pjesmama. Duša čovjeka koji je kao biljka nikao na tlu pitome Metohije, crpeo iz nje sokove pitomosti, poštenja i poštovanja. Pojavljuje se kao zastupnik i propovednik ponovnog bitisanja ljudi prognani iz Kosova i Metohije, i u tome je strasan branilac. Iz njegovog pjesništva bilo za odrasle ili djecu zrače čovečna usrdnost, prisna jednostavnost sugestivna nenametljivost. Njegovo pjesništvo stoji pred čitaocem jasno, čitko, providno, bistro-svakom razumljivo. U pjesmama nije mogao da izbjegne nerazdvojne veze sa tlom svog zavičaja, Metohije, veze sa njenim duhovnim usponom i ranom zadatom u ratnim razaranjima. Duhovno nerazdvojiv od Peći i tog živopisnog gradića na dnu Prokletija, milovanog vjetrovima iz Rugovske klisure i umivenog prozračnom vodom plahe Bistrice. Svaka riiječ je kao dar mjestu rođenja, koji mu je pomogao da u uslovima izbjeglištva u potpunosti ostvari svoj pjesnički dar. Njegove pjesme za djecu i o djeci su prava simfonija muzike rečju ukazana. Na kraju bi poželela našem darovitom pjesniku da nastavi ovim putem koji nije baš lak, da svojim pjesmama uveseljava našu najmlađu populaciju,a i nas starije. Miladine srećno. Recenzent-PROF-Natalija Tanja Novaković